Laatst zat ik in een kerkdienst waar ik vol verbazing luisterde naar de preek en het levensverhaal van de predikant. Hij kwam uit de Filipijnen en was opgegroeid in een van de sloppenwijken. Zijn vader overleed toen hij nog maar tien jaar was. Dat was een grote schok voor hem en een ramp voor het gezin. Want met het overlijden van de vader viel het inkomen weg. Het gezin was al arm, maar nu was er ook geen uitzicht dat het ooit beter zou worden.
Werken op de vuilnisbelt
Zoals het in zulke situaties vaak gebeurt moest Frederick (zo heet de predikant) als tien jarige geld verdienen voor het gezin.
Hij deed dat door op een van de immense vuilnisbergen van de stad metaal te verzamelen. Vervolgens verkocht hij dat.
Als hij Patrick niet ontmoet had, zou hij nu nog over die stinkende vuilnisbelt rond sjokken . . . . . .
Patrick was ook elke dag op en rond de vuilnisbelt te vinden. Niet om vuil te sorteren zoals Frederick, maar om mensen uit te nodigen voor een maaltijd. Niet bij hem thuis, maar bij de kerk. Op een dag ging Frederick met Patrick mee. Waarom weet hij niet meer. Maar hij had er geen spijt van. Het eten dat hij kreeg was lekkerder dan wat hij in jaren had gegeten. Daarnaast was het er ook gezellig. Er waren meer kinderen van zijn leeftijd. Na het eten gingen ze voetballen. Dat was ook leuk. Sindsdien kwam hij elke week. Hij mocht ook mee op zomerkamp. Dat was voor hem een ongekende tijd: elke dag drie keer eten, spelletjes doen, sporten en luisteren naar mooie verhalen. En ‘s avonds geen zorgen voor de dag van morgen.
Mee op zomerkamp
De verhalen die verteld werden gingen over Jezus. De leiding zei dat je een keuze kon maken om een volgeling van Jezus te worden. Dat wilde Frederick wel. Ook al was hij jong, hij had wel door dat hij door God gered kon worden.
Later zorgde de leiding van de kerk er voor dat hij naar school kon. Ze betaalden zijn schoolgeld, boeken en zijn schooluniform. Frederick vond het leuk op school. Hij ontdekte dat hij goed kon leren. Zo goed zelfs dat hij na een paar jaar ook naar het vervolgonderwijs kon. Hij heeft de opleiding voor predikant gevolgd. En nu geeft hij al jaren leiding aan een kerk in de stad waar hij als kind speelde. Hij is nu een gerespecteerd man.
Ik voel me beschaamd voor mijn gedachten: ik luisterde met verbazing naar zijn verhaal omdat ik daar een ontwikkeld en een goed opgeleid iemand zag. En eigenlijk had ik gedacht dat iemand uit een sloppenwijk geen predikant kon zijn. Dus de titel boven deze blog “arm is dom” klopt (gelukkig) niet. Frederick was ook geen uitzondering. Hij vertelde dat er momenteel meerdere jonge mensen worden opgeleid tot predikant.
Door deze preek leerde ik door een andere bril kijken.
Het Kinderadoptieplan kijkt ook door deze andere bril naar de kinderen.
Zij wil ook dat alle kinderen naar school kunnen. En dat ze de kans krijgen om een opleiding te volgen. Tot predikant, timmerman of een ander mooi beroep.
Als jij dit ook vindt, inspireer je vrienden door dit verhaal met hen te delen. Op je tijdlijn, via e-mail of met een duimpje onder dit bericht.
